Het is half vier ’s middags wanneer ik de afdeling oploop om een patiënt te bezoeken. Hij ligt in bed maar heeft voor de gelegenheid een nette polo aangetrokken die grotendeels onder de dekens verstopt zit. Zij staat naast hem, net gekleed met een wit jasje. Bloemen in haar hand. Vandaag is er een uitzondering gemaakt, vandaag mag een bosje bloemen op de longafdeling. Samen met een verpleegkundige breng ik hen naar de familiekamer beneden. Deze hadden wij samen uitgekozen als geschikte plek waar de familie dit kostbare moment samen kon beleven. Ik was van tevoren nog even gaan kijken? Zou het voldoen? Tevreden keek ik rond naar de huiselijke stoelen om een tafeltje heen. Ja, dit paste bij het moment.
De beambte komt ons tegemoet en loopt met ons mee naar de kamer. We zijn niet de eerste aanwezigen. Enkele familieleden en dierbaren hebben zich verzameld. De wens om het kleinschalig te houden is gekoesterd.
Terwijl wij de heer naar binnen rijden overmeestert de emotie de kamer en haar aanwezigen. Tranen overwinnen de teugels van het bedwang en beginnen te vloeien. Tranen van geluk in het vooruitzicht van verdriet. Het koppel had besloten dat juist nú het tijdstip was gekomen om hun liefde te bezegelen. Voor altijd onuitwisbaar uit de boeken van de wet, maar bovenal uit het hart van henzelf en allen die hen liefhebben.
Het koppel wordt ontvangen, omhelzingen vinden plaats. Wij realiseren ons dat wij ons niet meer op de juiste plek bevinden. Deze kamer is namelijk niet meer van ons, niet meer onderdeel van het ziekenhuis. Nee, de ruimte behoort enkel aan hen toe. Ik wens de aanwezigen een fijne tijd en loop samen met de verpleegkundige naar buiten. Aangeslagen maar voldaan dat we dit mochten faciliteren loop ik naar beneden.
De volgende dag spreek ik hem; het was een mooie ceremonie geweest.
Het begin van het leven wordt als de ultieme bron van geluk gezien. Het licht van de wereld is aan een nieuwe persoon geschonken. De afgelopen periode heb ik veelvuldig mogen zien hoe mensen de periode ervaren wanneer het licht het leven verlaat. Een periode vol met gemengde emoties. Natuurlijk is er verdriet, veel verdriet. Maar vreugde en koestering houden stand.