“En wat dr. Ben Janssen betreft, laten we hem het afscheid geven dat hij verdient. Met een college over de ecologische gevaren van medisch afval in een afgeladen volle Maastricht zaal.”. Zo luidde de laatste zinnen van Youri Moors, ex-columnist van het bachelor nieuwsbrief der MSV Pulse, Roda fanatiekeling en sinds kort co-schapper. Na maand op maand de nieuwsbrieven van MSV Pulse te hebben kunnen vullen met interessante, informatieve en soms zelfs poëtisch klinkende teksten is het crisis, ernstig crisis. Niemand, zelfs niet ChatGPT, kan de gaten die de verlaten columnist heeft achtergelaten vullen. Echter, the show must go on. Maar door wie?
Enkele maanden later, ergens in een koude en kille studentenkamer in Maastricht, kreeg ik een appje van Lynn. “Wil je een stukje schrijven voor de nieuwsbrief :) ?)”. Dit was natuurlijk een kans die ik minimaal een keer moest pakken. Beter dan de columns van Youri zal dit nooit worden, maar we kunnen er iets van maken hoop ik. Toch?
Al snel rees er een nieuwe probleemstelling, ik zou bij God niet weten hoe en waarover je een column zou moeten schrijven. Domme Sante video’s en katten promo kan ik wel, maar beste mensen ook dit is voor mij een eerste keer. Maar wanneer zelfs een buitenlander zoals ik een column kan schrijven, dan is dit toch werkelijk een tijd waar alles kan en niks te gek is. Dagen heb ik lopen piekeren over hoe je nou een publiek als deze een fatsoenlijke column moet leveren. Ik kan wel veel kwantitatief lullen, maar kwalitatief (en grammaticaal) schiet ik wellicht wat meer tekort.
Wellicht was dit niet de meest voor de hand liggend inspiratiebron, maar ik was zo wanhopig dat ik Heerlen centrum indook om antwoord te vinden in de zoektocht naar een column onderwerp.
Ik heb veel mogen tegenkomen, maar allesbehalve een fatsoenlijk onderwerp voor dit. Ik heb fat bikes moeten ontwijken, Jonathan de lokale psychose held rustig moeten houden, doodsbedreigingen moeten aanhoren, en nog steeds geen inspiratie opgedaan om jullie mee te vermaken.
Verslagen vervolgde ik mijn weg naar huis, wat nog een staartje kreeg wanneer er voor mijn neus een achtervolging plaatsvond. Een Volkswagen die de marechaussee probeerde te ontvluchten en 100 meter verder tot stilstand werd gedwongen door de fragiele benen van een thuisbezorger op de fiets, typisch. Terwijl ik een weg baande door de massa pottenkijkers en verhaal probeerde te halen over de situatie zag ik datgene waar we nu in uitkomen.
Een symbool van het aftakelen van de maatschappij en het steeds meer betekenisloos worden van standaard normen en waarden binnen onze samenleving. Een zak pepernoten in de hand van een omstander, in oktober. Wellicht voor vele een normale waarneming, voor mij een reflectie van rebellie tegen de sociale orde.
Oké, even een stapje terug. Misschien dramatiseer ik hier de te vroege aankopen van pepernoten maar dat laatste was wel serieus deze keer. Ben ik nou de enige, of lijkt het serieus alsof normen en waarden niks meer “waard” zijn tegenwoordig? Wellicht zijn normen en waarden te breed genomen. Fatsoen in omgang met elkaar is hier de betere woordkeuze. Met de jaren volgen crisis op crisis, actiegroep op actiegroep, prostest op protest. Daar waar dialect het antwoord is, wordt al snel geweken naar het dichtsnoeren naar diegene waar de meningen van verschillen. Het gevolg? De ander schreeuwt nog maar harder.
Tegenwoordig is de Dam in Amsterdam eerder een prostestpleister geworden in plaats van een trekpleister. Ook in Heerlen merk je dat… Maar dat kan ook aan Heerlen liggen.
Toch merk je aan de omgang met elkaar binnen de samenleving dat het respect en fatsoen langzaam verdwijnt en het eigen idee alle ruimte krijgt, intolerantie voor de tegenpartij is bijna de norm.
Neem als voorbeeld de politiek. Daar waar vroeger hoge piefen bemiddelden en hier en daar nonchalante beledigingen naar elkaar gooiden, begint het steeds meer te lijken op een aflevering van “pop the balloon”. Heel veel geschreeuw, weinig zinnige inhoud, geen oplossingen. Ook op straat mag je niet meer verwachten dat fatsoen en respect bij iedereen geldt, ook al zou je aannemen dat dit de basis zou zijn voor een gezonde samenleving.
Waardoor zou deze opkomende trend binnen de samenleving vandaan komen? Ik zou het niet weten. Ik maak promo video’s, geen oplossingen voor sociale dilemma’s. Toch denk ik dat dit iets is waar we vaker mee geconfornteerd zullen worden in ons persoonlijke leven, ja ook buiten Heerlen. Misschien mogen we wel wat meer van elkaar accepteren dat we verschillen in onze persoonlijke normen en waarden, maar gelijk zijn in omgang en houding tegenover elkaar.
Maar wie ben ik om hier een hele column over te schrijven, ik ben slechts een simpele Heerlenaar