Of ik er niet mee wilde doorgaan… Dat was de vraag die Lynn en Simone mij stelden. Nog specifieker: “Om te schrijven over de coschappen en dergelijke.” Jammer voor Lynn dat ik pas de 21e begin en deze nieuwsbrief dus net iets te vroeg komt om wat ervaringen te delen. Dus laat ik, bij het gebrek aan ervaringen, maar eens delen hoe mijn weg ernaartoe is. Voor sommigen een wellicht herkenbaar verhaal, voor anderen een overdreven beschrijving en een onnodige inkijk in mijn saaie leven. Enfin.
Een snikhete 1e van augustus in Kroatië. Negen jongemannen zitten aan een zwembad. Blikken lokale halve liters worden genuttigd (Ožujsko= aanrader) en de foute deuntjes van Roxy Dekker blazen door de speaker. Onbezorgde zomerse sferen worden plots verstoord door harde realiteit. Drie van de negen telefoons lichten op. Drie van de negen jongemannen beseffen dat hun vonnis voor de komende drie jaar (en misschien wel langer) weldra geveld zal worden en blijven de rest van de middag onrustig hun mailbox verversen. Uiteindelijk zal voor alle drie het pad uitgestippeld worden…
En zo lagen ook mijn komende drie jaar ‘vast’. Een markant gevoel. Alsof je aan het begin van de rest van je leven staat. Gelukkig had ik nog even tijd voordat de rest van mijn leven begon. Want wat te doen met al die maanden aan vrije tijd??? Allerlei ideeën dwarrelden door mijn hoofd. Ik kon gaan interrailen, of misschien op de fiets even weg. Ja, bikepacken dat leek me wel wat. En dan lekker naar Italië ofzo… Maar helaas vond ik uitgerekend in België mijn Waterloo. Want lieve lezer, de fietsdroom brak in stukken voordat deze ingevuld kon worden, daar ook mijn sleutelbeen in stukken brak. Klein intermezzo: ik wil iedereen die op welke manier dan ook op een sportieve manier fietst, op het hart drukken om een helm op te doen a.u.b. Dat ding heeft mij veel grotere ellende bespaard.
Plots was de leegte die ik moest invullen dan toch gevuld, zo heb elk levensvoorval zijn voor- en nadelen. Echter betrof de invulling een zeer passieve revalidatie die mijn clavicula wel goed deed, maar mijn hersenpan bij lange na niet.
Ziet u lieve lezer, wanneer het levenstreintje even afremt, tracht de locomotief der gedachten eigenwijs door te denderen. Gedachten over hoe mijn leven eruit zou komen te zien. Want wat zou er toch op me te wachten staan als ik aan dat eerste coschap begin? Al die verhalen van masterstudenten verschillen zo enorm dat er absoluut geen éénduidig coschapbeeld te schetsen valt. Al is dit natuurlijk te verklaren omdat iedereen nou eenmaal een ander beeld heeft. En dan nog iets anders: Heb ik überhaupt genoeg kennis van zaken om geconfronteerd te worden met directe patiëntenzorg of ben ik een welbekende imposter in een witte jas die stiekempjes op de afdeling rondloopt? En wat zal er met de rest van mijn leven gebeuren? Hoe zal dat er naast de coschappen uitzien? Natuurlijk zal de vrije tijd drastisch afnemen maar er zal denk ik toch wel voldoende tijd over zijn om de dingen die ik voorheen leuk vond nog te blijven ondernemen? Natuurlijk vormt het vak wat we (gaan) uitoefenen een groot deel van onze persoonlijkheid maar er zal toch nog wel iets anders zijn waarmee ik me kan definiëren? Iemand heeft mij er ooit van beticht geen ‘identiteit’ te hebben, ik zal deze persoon toch geen gelijk moeten geven?
Nee zo ver komt het vast wel niet hoor. Een mens blijft hetzelfde en verandert zelf zijn leven, het is een stuk moeilijker voor het leven om de mens te veranderen. Dus uiteindelijk komt alles wel goed; zal ik mijn eigen beeld ontwikkelen, geen imposter zijn en naast de coschappen nog voldoende speling hebben om de ontplooiing van mijn eigen zelf te voltooien. Althans dit praat ik mezelf graag aan.
Zoals u kunt zien lieve lezer, is stilstaan niet goed voor een mens. Misschien is het daarom maar goed dat de rest van mijn leven spoedig begint, voordat ik met meer vragen dan antwoorden zit. Dan kunt u lezen over mijn ervaringen als co en hoe ik mijn quarter-life crisis in bedwang houd door naar tevredenheid een steentje in de muur te zijn.